Rozdział 19

  Reżyser wprowadził zmiany w scenariuszu, tak jak zapowiedział i chociaż stał się on dla mnie chociaż trochę bardziej znośny, nadal nienawidziłam tego, że tyle czasu musiałam spędzać z Justinem, który był aroganckim, wypozowanym, zakochanym w sobie idiotą.

Którego kocham… Oj zamknij się, Alice. Wcale go nie kochasz. – zganiłam się w myślach.

Siedziałam na łóżku w swoim pokoju hotelowym i szukałam sensu życia, wpatrując się w obraz, wiszący na ścianie naprzeciwko mnie.

Obraz wyglądał na bardzo stary, ale trzymał się dobrze.

Widniał na nim elegancko ubrany mężczyzna, otoczony wianuszkiem ‘fanek’.

O ironio.

Położyłam się na plecach, zakładając ręce za głowę.

Zamierzałam pogrążyć się w rozmyślaniach jeszcze głębiej, ale uderzyła we mnie pewna myśl.

Co ja zrobiłam z książką Nathalie?!

Zerwałam się natychmiast z łóżka i wypadłam z hotelu jakby ktoś mnie gonił.

Najszybciej, jak to było możliwe, znalazłam się na plaży i skierowałam się w stronę kamienia, na którym zasnęłam zeszłej nocy.

Uśmiechnęłam się ironicznie. Na wygodnym łóżku nie potrafiłam zasnąć, ok. Ale żeby zasypiać na kamieniu?! Co było ze mną nie tak??

Byłam tak pogrążona w obrażeniu siebie w myślach, że dopiero, kiedy byłam już zbyt blisko, żeby się wycofać, dostrzegłam, że na ‘moim kamieniu’ siedzi Justin.

Odwrócił się w moją stronę, słysząc jak nadchodzę i uśmiechnął się z rozbawieniem.

Nie miałam pojęcia co go bawiło, ale nie zamierzałam odwzajemniać uśmiechu.

-Szukasz tego? – zapytał, unosząc do góry książkę Nathalie.

Skrzywiłam się.

-Hmm… Co ona tu robi… - przywołał na twarz wyraz zamyślenia.

Wywróciłam oczami.

-Czytałam na plaży i jej zapomniałam. Zabronisz? – zakpiłam.

Pokręcił przecząco głową z cwaniacki uśmiechem.

-Czytałaś ją po ciemku, w nocy? – zapytał rozbawiony, a ja poczułam, jakbym dostała cios w brzuch – Nie wychodziłaś dziś nigdzie, bo cały dzień byłaś na planie…

-Oj, po prostu ją oddaj, Justin – jęknęłam zirytowana.

-Byłaś taka zła i załamana, że z płaczem pobiegłaś na plażę… - zaczął, z wyraźną satysfakcją przypatrując się mojej reakcji – Płakałaś i płakałaś aż zasnęłaś. Obudziłaś się rano i zapomniałaś książki.

-A ty skąd to niby wiesz?? – zapytałam ostro – Taki dobry z ciebie detektyw jak dwulicowy dupek???

W jego wyrazie twarzy zaszła całkowita zmiana.

-Poszedłem za tobą – wzruszył ramionami.

Prawie straciłam oddech.

-Że co zrobiłeś?!?! – krzyknęłam.

-Spokojnie, Alice – uniósł ręce w obronnym geście – Owszem, wyglądałaś na spokojną, jak nas przyłapałaś, ale najwyraźniej nie jesteś aż tak dobrą aktorką, jak ci się wydaje. Przesadziłaś ze spokojem, śliczna. Ja zirytowałbym się na twoim miejscu. To cię wydało.

-Nie jestem jak ty, Justin – niemal wyplułam te słowa.

Zaśmiał się.

-Jasne, że nie jesteś. Jesteś dziewczyną, a one są bardziej delikatne i uczuciowe. Myślisz, że byłbym w stanie uwierzyć, że tamta scena cię nie ruszyła? – starałam się utrzymać z nim kontakt wzrokowy, ale w końcu uciekłam spojrzeniem w kierunku morza, znajdującego się za nim.

-Dlaczego za mną poszedłeś? Zamiast dokończyć pieprzenie mojej przyjaciółki? - powiedziałam głosem bez wyrazu, na nowo spoglądając na niego.

Wyglądał na lekko zakłopotanego, co było dla mnie całkowitym szokiem. Justin Bieber ZAKŁOPOTANY??

-Bo… - zaczął, przygryzając nerwowo wnętrze policzka – Na pewno wyda ci się to głupie i bez sensu, ale chciałem, żebyś nas przyłapała… Niekoniecznie na tym, ale chociażby na całowaniu… Chciałem, żebyś była zazdrosna… - teraz to on odwrócił spojrzenie – Wiem, dziecinada… Ale… Jak zobaczyłem twoją reakcję, jak weszłaś do pokoju Nat, to ja poczułem się zraniony – przygryzł wargę, patrząc na piasek pod sobą. Wyglądał tak uroczo, że aż chciało mi się uciekać. Nie zamierzałam po raz kolejny stać się częścią jego głupiej gry – Wcale nie jesteś kiepską aktorką. Wstałem z łóżka, ubrałem się szybko i pobiegłem za tobą… Tak przy okazji – uniósł wzrok na mnie – Szybko biegasz – powiedział , uśmiechając się z rozbawieniem. Jego uśmiech zniknął prawie w momencie, kiedy się pojawił, gdy zobaczył moje twarde spojrzenie – Usłyszałem, że płaczesz… Nazwij, to jak chcesz, ale poczułem się lepiej, jak okazało się, że jednak cię to ruszyło…

-Nie chcę cię słuchać, Justin – przerwałam mu.

Zignorował moje słowa i kontynuował.

-Chciałem cię przytulić, pocieszyć, ale wiedziałem, że nic by z tego nie było, że najwyżej potraktowałabyś mnie jak dupka, którym jestem…

-Dobrze, że rozumiemy się chociaż w jednej sprawie – uśmiechnęłam się pusto – A poza tym, Justin – czekałam dopóki nie spojrzy mi w oczy – Czuję się jak w bardzo tanim komediodramacie z wątkiem erotycznym – skrzywił się na moje słowa – Nie chcę być twoją zabawką Justin i cokolwiek chcesz osiągnąć tą swoją ckliwą historyjką, niejako płynącą ‘prosto z serca’, nie osiągniesz tego. Dlaczego płakałam? Nie z twojego powodu, Jus, tylko z powodu Nathalie. Płakałam nad nią, bo ci się dała i dlatego, że moja przyjaciółka okazała się fałszywa. Płakałam po stracie przyjaciółki, nie za tobą, Justin – mówiłam na półuśmiechu, a jego wyraz twarzy, z każdym słowem stawał się dla mnie coraz bardziej nie do odgadnięcia – Oddasz książkę Nat, zrobisz to dla mnie? – uśmiechnęłam się słodko i odkręciłam na pięcie.

Moje oczy zaszkliły się dopiero wtedy, kiedy już nie mógł tego zobaczyć.