Rozdział 20

 Leżałam na plaży opalając się i udając, że wcale co parę sekund nie zerkam na uciekające wodą ciało Justina, co jakiś czas wynurzającego się z morza.

Nie, oczywiście, że nie poszłam z nim na plażę z własnej woli.

Gdybym miała wybór, na przekór wszystkiemu wybrałabym najbardziej jak to możliwe oddalone od niego miejsce na kuli ziemskiej.

Ale jak na razie nagrywaliśmy sceny do filmu.

I cóż… Nie miałam nic do gadania.

-Okej, koniec na dziś! – zawołał reżyser – Podejdźcie do mnie wszyscy – rozkazał.

Powoli podnosiłam się z leżaka. Za wolno.

Justin w mgnieniu oka złapał mnie w biodrach, uniósł, okręcił ze śmiechem, piszczącą mnie wokół siebie i zanim się obejrzałam, zostałam wrzucona do morza.

-Justin! – zganił go reżyser, ale kiedy już wynurzyłam się z wody, dostrzegłam rozbawienie malujące się na jego twarzy.

Zgromiłam spojrzeniem całą rozbawioną publikę, a na Biebera nawet nie spojrzałam.

-Jesteś nad morzem, Alice, a ani razu nie pływałaś – powiedział Justin – Żałowałabyś, gdybyś wyjechała bez kontaktu ze słoną wodą.

-Oj tak, jestem ci niezmiernie wdzięczna – wycedziłam, co spowodowało jeszcze większą, ogólną wesołość wśród ekipy.

-Czy raczysz podejść do nas, Alice? – zapytał reżyser, kiedy nie ruszałam się z wody.

-Nie – odpowiedziałam - poczekam tutaj – usiadłam przy brzegu w wodzie.

Pan Cosgrove wzruszył ramionami.

-Więc… Dziś nagraliśmy tu ostatnią scenę. Kolejne będą nagrywane w Londynie i L.A. Justin z częścią ekipy poleci do Los Angeles, a sceny z Alice nagrywane będą dopiero za 2 tygodnie. Wszyscy opuszczamy Hawaje jutro wieczorem. Macie czas wolny. Nacieszcie się nim, jak tylko chcecie – powiedział reżyser.

Gdybym tylko nie siedziała w morzu, pewnie właśnie zaczęłabym skakać ze szczęścia. Nadchodziło tyle czasu bez Biebera!

Ekipa zaczęła powoli się rozchodzić, wszystko zostało rozmontowane, a ja zaczęłam pływać. Pływałam tak, dopóki z pola widzenia nie zniknęli niemal wszyscy.

Z jednym wyjątkiem.

-Nie musisz przypadkiem już iść? – zapytałam z nadzieją, Biebera, siedzącego na piasku i nie odrywającego ode mnie wzroku.

-Nie – uśmiechnął się uroczo.

Jęknęłam załamana, a on się roześmiał.

-Nie chciałaś wejść do morza, a teraz nagle nie chcesz wyjść. Dlaczego? – zapytał Justin.

Wzruszyłam ramionami i zaczęłam na nowo pływać.

-Nie będziemy się widzieć przez jakiś czas – odezwał się po dłuższej chwili.

-Dzięki Bogu – odpowiedziałam.

-Też będę tęsknił – mrugnął do mnie zalotnie i zaczął zmierzać w stronę wody.

-Co ty robisz? – spytałam nerwowo.

-Idę popływać? – odpowiedział pytająco.

Nie podobało mi się coś w jego spojrzeniu.

Zanurzył się w morzu i zanim zdążyłam zwiększyć dystans pomiędzy nami, poczułam, że łapie mnie pod wodą za nogi i wciąga pod powierzchnię.

Wyrywałam się, kopałam, ale on nie puszczał.

Kiedy wreszcie udało mi się wynurzyć, on był już daleko ode mnie.

-Masz szczęście, że szybko pływasz – powiedziałam głosem seryjnego mordercy.

Zaśmiał się.

-A ty pecha, że twój śliczny, biały strój kąpielowy prześwituje – uśmiechnął się łobuzersko – Chyba już wiem, dlaczego w nim nie pływasz… Tylko nie rozumiem… Mnie się taki podoba – wyszczerzył się.

Pokazałam mu środkowy palec.

-Wróć do mnie – powiedział, zbliżając się w moją stronę.

-Nie – odpowiedziałam twardo.

-Dlaczego? – zapytał, znajdując się blisko mnie.

-Bo cię nie lubię, nie ufam ci, oszukałeś mnie, jesteś idiotą… - nie dał mi skończyć bo złapał lekko moją głową i wpił się w moje usta.

Spróbowałam się od niego odsunąć, ale nie pozwolił mi na to.

Przygryzł moją dolną wargę i spojrzał mi w oczy kładąc ręce na moich biodrach.

-Ale… - zaczął muskając moją szyję przesuwając się powoli w stronę ucha – Pragniesz mnie – wyszeptał dotykając go ustami.

Chlapnęłam mu wodą w twarz, która ku mojemu szczęściu dostała mu się do oczu, więc miałam czas na ucieczkę.

Za krótki.

Poczułam jego ręce oplatające moją talię.

-Pozwę cię za molestowanie – powiedziałam ostro.

Roześmiał się w moje mokre włosy.

-Wcale nie – odpowiedział rozbawiony.

-Wcale tak – przedrzeźniłam go.

Nagle wyczułam jak jego ręce zręcznie próbują rozsupłać kokardkę po jednej ze stron mojej dolnej części stroju kąpielowego.

-Faktycznie. Teraz to pozwę cię o gwałt! – krzyknęłam łapiąc jego dłoń i odciągając od moich majtek.

Roześmiał się i odkręcił mnie przodem do siebie.

-Co ty na to. My, morze… - zawiesił na chwilę głos wpatrując się w moje oczy – i sex.

Prychnęłam.

-Jesteś z Natalie – powiedziałam.

-Nie jestem – odpowiedział.

Westchnęłam zirytowana.

-W zasadzie mniejsza o to jak wygląda wasza relacja. Nie jestem jedną z twoich dziwek, Justin – niemal wyplułam te słowa.

Powoli pokiwał głową.

-Wiem – powiedział, przenosząc spojrzenie na punkt gdzieś za mną – Wiem – powtórzył.

Zmarszczyłam brwi widząc jego dziwny wyraz twarzy.

-Nigdy wcześniej się o nikogo nie starałem, wiesz? – zapytał znowu spoglądając na mnie – Mniejsza o to jak to zabrzmi, ale one same przychodziły… Rozumiesz. Uśmiechnąłem się do jednej i jeśli ją chciałem to miałem… Nie mówię, że działało dosłownie za każdym razem, ale w większości, a jeśli nie podziałało to nie zawracałem sobie głowy…

-Justin, mam już dość twoich przemów – jęknęłam, wyrwałam się mu i wyszłam z morza. Gówno mnie obchodziło, że wszystko było mi widać spod tego stroju kąpielowego. A niech się napatrzy, jak tak bardzo chce. I tak już nigdy nie będzie tego miał.

Sięgnęłam po ręcznik, który ktoś z ekipy łaskawie zostawił dla mnie na plaży i okryłam się nim.

Bieber wyszedł z morza chwilę po mnie.

Nie spojrzałam na niego.

-Alice – zaczął ostro – Alice! – dalej na niego nie spojrzałam.

Podszedł do mnie, złapał mnie mocno za ramiona i stał tak dopóki zrezygnowana nie spojrzałam mu w oczy.

-Co? – syknęłam – To boli.

Minimalnie poluźnił uścisk.

-A teraz słuchaj – zaczął oskarżycielskim tonem – Próbuję się przed tobą otworzyć, staram się, staram się naprawić wszystko na swój żałosny, nieudolny sposób, a TY za każdym, cholernym razem mnie wyśmiewasz! Wcale nie gram, dlaczego nie możesz tego zrozumieć?! – znowu nieświadomie, mocniej zacisnął palce na moich ramionach, a w jego oczach dostrzegłam tyle sprzecznych emocji, jak nigdy – Tęsknię za tobą… - powiedział, patrząc mi w oczy i nerwowo przygryzając wnętrze policzka.

-No i…? – zapytałam, uśmiechając się kpiąco.

Puścił mnie i odszedł kilka kroków.

Przez jakiś czas patrzył w stronę morza.
Chciałam sobie pójść, ale nagle znów się odwrócił.

Widać było, że chce powiedzieć tyle rzeczy, ale tylko otwierał usta, a potem zaraz je zamykał, jakby coś nie pozwalało mu na wypowiedzenie swoich myśli.

Spojrzał na piasek u swoich stóp.

-Kocham cię – powiedział i nie patrząc na mnie ruszył w stronę hotelu z opuszczoną głową, zostawiając mnie oniemiałą ze zdumienia.