Rozdział 24

  -Lubi cię – westchnęłam wchodząc do mojego pokoju.

Nie usłyszałam odpowiedzi, więc spojrzałam w kierunku Justina, który właśnie zamykał za sobą drzwi. Oparł się o nie i uniósł wzrok na mnie.

Uśmiechał się.

-Nie patrz tak – powiedziałam, zakrywając się jedną dłonią.

-Dlaczego? – zapytał, robiąc krok w moją stronę, nie przestając się uśmiechać – Za bardzo cię to podnieca? – zrobił ruch głową, jakby chciał zarzucić grzywką.

Parsknęłam.

Uśmiechnął się szerzej, zbliżając się do mnie powoli.

-Przerażasz mnie – powiedziałam na wpół serio.

-I dobrze.

Poderwałam się do ucieczki, ale był szybszy.

Doskoczył do mnie, oplótł rękami i zaczął łaskotać.

-Justin! – pisnęłam, pomiędzy kolejnymi wybuchami śmiechu.

-Tak ślicznie się śmiejesz – wymruczał muskając mój policzek i znowu zaczynając mnie łaskotać.

-Przestań! – powiedziałam błagalnie, z trudem łapiąc powietrze.

-Śnij dalej, Ally.

Wyrywałam mu się, ale bez większych skutków.

Dlaczego on musi być taki silny?!

Kiedy wreszcie skończył swoje katowanie mnie, obrócił mnie do siebie przodem i z rozbawionym uśmiechem spojrzał w oczy.

Odwzajemniłam uśmiech.

Zdziwiło go to.

Wzięłam go z zaskoczenia i zaczęłam łaskotać.

-O nie, nie, nie! – parsknął śmiechem i próbował mnie odepchnąć.

-Ale tak ślicznie się śmiejesz – przedrzeźniłam go, a on wpił się w moje usta.

-Oszukujesz – powiedziałam udając obrażoną i łapiąc powietrze po pocałunku.

Justin złączył nasze czoła i patrzył mi w oczy.

-Po prostu jestem sprytny – zmrużył tajemniczo oczy.

Uśmiechnęłam się rozbawiona.

-Dobrze mi z tobą – powiedział, przytulając mnie do siebie.

Westchnęłam.

-Co jest? – zapytał, cicho, dotykając ustami mojego ucha.

Mimowolnie zadrżałam.

Tak, mi też było z nim dobrze.

Wtuliłam się w niego.

-Justin? – odezwałam się po kilku minutach ciszy.

-Tak?

-Opowiesz mi o swoim dzieciństwie?

Zauważyłam jak momentalnie wszystkie jego mięśnie się napięły.

Odsunął się ode mnie.

-Może nie dziś, okej? Mamy mało czasu. O 15:00 muszę się wynieść.

Spojrzałam na niego badawczo.

Wyglądał bardzo poważnie, a w jego spojrzeniu pojawiło się coś czego jeszcze nigdy u niego nie widziałam.

Patrzyłam na niego, nie wiedząc co odpowiedzieć.

On w końcu uśmiechnął się i musnął moje usta, kładąc ręce na moich biodrach.

-Więc... Wchodząc do tego pokoju, powiedziałaś, że twoja mama mnie lubi… - wpatrywał się w moje oczy i oblizał wargi – Chyba tak właśnie działam na kobiety – uśmiechnął się szeroko, a ja uderzyłam go lekko w klatkę piersiową.

-Skromny Justin, jak zwykle – zakpiłam.

-I cały twój – przygryzł dolną wargę.

Roześmiałam się i kciukiem uwolniłam jego wargę z ucisku zębów, po czym wpiłam się w jego usta.

Poczułam jego łobuzerski uśmiech.

Przesunął nas do tyłu nie przerywając pocałunku.

Oparł się plecami o drzwi i zaraz zamienił nas stronami, tak, że to ja byłam przyciśnięta do drzwi.

Przesunął delikatnie dłonią po moim boku i kiedy jego ręka spoczęła na moim biodrze, przyciągnął mnie do siebie bliżej.

Czułam za dużo. Chciałam go w tej chwili. Całego.

Chyba to zauważył. Przeniósł pocałunki na moją szyję, a ja mimowolnie jęknęłam.

-Justin, przestań – powiedział cicho, chociaż wcale nie chciałam, żeby przestawał.

Spojrzał mi w oczy.

-Dlaczego? – zapytał z łobuzerskim błyskiem w oku, wsuwając dłoń pod moje shorty.

Odepchnęłam go i pokręciłam głową, walcząc ze sobą.

-Ej, ona tu więcej nie wejdzie. Przecież sama mówiłaś, że nie odrywa się od tego swojego serialu – uśmiechnął się uroczo, kładąc ręce na moim tyłku.

Wyrwałam mu się i szybkim krokiem podeszłam do okna.

Powietrza.

Otworzyłam je i głęboko oddychałam.

Po chwili poczułam obecność Justina bardzo blisko siebie.

Odwróciłam się, opierając się o parapet.

Patrzył mi w oczy, uśmiechając się pytająco.

-Nie chodzi o nią, Justin – powiedziałam w końcu, przenosząc spojrzenie na podłogę – Po prostu… - przełknęłam ślinę i znowu uniosłam wzrok na niego. Moje spojrzenie było twarde jak i moje kolejne słowa – Nie chcę być traktowana przedmiotowo.

Te słowa  przez dłuższą chwilę wisiały w powietrzu, a mina Justina była nie do rozszyfrowania.

-Chodź tu – powiedział i zrobił gest dłonią, żebym podeszła.

Patrzyłam na niego niepewnie, ale w końcu podeszłam, a on mnie przytulił.

Przez dłuższą chwilę staliśmy wtuleni w siebie i żadne z nas się nie odzywało.

-Nie jesteś traktowana przedmiotowo, Alice – powiedział  w końcu szeptem, dotykając wargami mojego ucha – Przepraszam jeśli chociaż przez chwilę się tak poczułaś…

-Więcej niż przez chwilę – odpowiedziałam chłodno.

Odsunął się ode mnie na tyle, że mógł spojrzeć w moje oczy.

Potarł swoją twarz dłonią.

-Przepraszam – powtórzył.

Pokręciłam głową i odwróciłam wzrok.

-Jesteś dla mnie kimś więcej, Alice. Kimś więcej, niż był ktokolwiek przed tobą – powiedział Justin, a ja chociaż tego nie chciałam, poczułam przyjemne ciepło na sercu.

-Mówisz tak każdej? – zapytałam, patrząc na niego wrogo.

Westchnął.

-Słuchaj… Wiesz co nie podoba mi się najbardziej w nas? W naszej relacji? – zapytał, a ja patrzyłam na niego i zastanawiając się dlaczego przeszkadzało mi, że nazwał to ‘relacją’, nie ‘związkiem’ – Chcesz wiedzieć?

Skinęłam nieprzekonana głową.

-To, że mi na tobie zależy – powiedział wolno – To, że jak żadna dziewczyna od dawana, potrafisz mnie zranić bezsensownym słowem – odwrócił spojrzenie – Nie podoba mi się to, że nie potrafię kontrolować moich uczuć w stosunku do ciebie.

Nie wiedziałam, co miałam myśleć.

-A ty. Chcesz wiedzieć co najbardziej nie podoba mi się w naszej relacji? – zapytałam, ostro podkreślając słowo ‘relacja’. Skrzywił się, ale skinął głową – To, Justin, że nigdy nie wiem kiedy grasz, a kiedy mówisz szczerze. Czasami zastanawiam się czy całe twoje życie to nie jedna, wielka gra.

Odwrócił wzrok i dostrzegłam w nim powstrzymywane łzy.

-A co byś powiedziała na to, że to mój jedyny sposób na przetrwanie? – mówił tak cicho, że ledwo mogłam go dosłyszeć – Co powiesz na to, że jesteś jedyną osobą przy której czasem udaje mi się być sobą?

Nie uniósł spojrzenia z powrotem na mnie.

Usiadłam na łóżku i bezsilnie ukryłam twarz w dłoniach.

-Ta ‘relacja’ nie ma sensu, Justin – powiedziałam zbolałym głosem.

-Nie mów tak – odpowiedział – Nigdy tak naprawdę nie próbowaliśmy, więc skąd masz taką pewność?

-Stąd, że ja próbowałam – uniosłam głowę i spojrzałam na niego poważnie – Na Hawajach. Dla mnie to nie była gra. Nie wiem dlaczego ci zaufałam – powiedziałam łamiącym się głosem.

Odchylił na chwilę głowę do tyłu i westchnął.

-Kto powiedział, że to będzie proste – wymruczał pod nosem, bardziej do siebie niż to mnie – Słuchaj, Alice. Moje dzieciństwo nie było łatwe – przykucnął obok mnie i spojrzał mi w oczy – Ranienie ludzi zawsze wydawało mi się prostszym wyjściem, niż bycie zranionym… Tyle, że w twoim wypadku to się nie sprawdza… - przerwał na chwilę, badając moją twarz wzrokiem – Bo kiedy ranię ciebie, jednocześnie zadają ból sobie.

Odwróciłam spojrzenie, ale on złapał moją brodę i zmusił mnie do spojrzenia na niego.

-Nie umiem bawić się w związek – powiedział na półuśmiechu – Widzisz… W świecie sławnych ludzi jesteś  z tym z kim akurat opłaca się być. Gorzej, jeśli zakochasz się w tej osobie… - patrzył mi w oczy.

-Gorzej, jeśli nie wiesz, czy osoba, która mówi ci, że się w tobie zakochała kłamie czy mówi prawdę – powiedziałam sucho.

Znowu głęboko westchnął.

-Jak mogę ci udowodnić, że wcale nie gram w stosunku do ciebie? – zapytał.

-Nie próbuj dobierać się do mnie przez 2 miesiące – odpowiedziałam, niekoniecznie zadowolona z tego co mówię.

Przełknął ślinę.

-2 miesiące? – powtórzył wolno, patrząc na mnie uważnie.

Skinęłam potakująco głową z lekkim, cwanym uśmieszkiem.

Na jego ustach pojawił się podobny uśmiech.

-A co, jak to ty zaczniesz dobierać się do mnie?